Zijn wij gelijk?

Al enkele jaren ben ik actief bezig met lokale en landelijke politiek. Ik houd me daar graag mee bezig. Laat graag mijn licht schijnen over lokale en landelijke onderwerpen. Ik vind ook, als ik mijn stemrecht wil laten gelden, dat dat mijn morele verplichting als burger is. En sommige dingen veranderen nooit.

Ik zie het vaker gebeuren: een partij ontstaat en groeit. Een van de speerpunten is gelijkheid, en daar onlosmakelijk aan verbonden is de emancipatie. En als zo’n partij dan groeit, dan gaan rollen zich duidelijker definiëren. Mensen groeien in hun positie binnen de partij. En daar gaat het dan ook mis: als de partij haar aanhang vergroot, en mensen meer in de spotlight komen te staan, komt die allesverheerlijkende drang naar macht om de hoek. Mensen zijn daar per definitie erg gevoelig voor. En daarin zien we ook telkens weer hoe de mannen meer op de voorgrond treden en de vrouwen naar de achtergrond verdwijnen. Gelukkig zijn er ook legio voorbeelden waarbij dit niet gebeurt, maar bij de nieuwe, jonge bewegingen gebeurt het te vaak toch nog.

 

Misschien is het ook wel een ingebakken cultureel dingetje: mannen schreeuwen harder dan de vrouwen, waar vrouwen meer de zachtere benadering kiezen. Zijn dan die vrouwen die wél in de spotlight staan uitgerust met een grotere roeptoeter? Hebben ze dan meer de drang in die spotlight te staan? Of heerst er binnen hun partij een meer geëmancipeerde benadering? Eentje waar de mannen de vrouwen daadwerkelijk als gelijke zien? Komen die vrouwen daardoor op gelijkwaardige posities terecht, vergeleken met hun mannelijke concullegae?

 

Als politiek bevlogen mens, sta ik voor een gelijke behandeling van alle mensen. Voor een ware naleving van artikel 1 van onze Nederlandse Grondwet. Voor mij zijn vrouwen en mannen daadwerkelijk gelijkwaardig. Zodra er ergens een scheve verhouding groeit, zeker binnen organisaties waar ikzelf aan verbonden ben, begint mijn nek te jeuken. Voor mij hoeft (en mag) er geen onderscheid gemaakt worden tussen de seksen, tussen de verschillende landen van herkomst. Voor mij zijn alle mensen ‘Homo Sapiens’. Niemand is zwart, geel, groen, man of vrouw. Als we ons snijden, bloeden we allemaal rood.

 

Emancipatie is niet alleen het recht van de vrouw op een gelijke behandeling. Evenmin is gelijkheid enkel het recht op een gelijke behandeling. Emancipatie en gelijkheid beginnen bij een verandering van mentaliteit, een verandering van zienswijze en overtuiging. Om ware emancipatie en gelijkheid te bereiken, moeten we generaties aan maatschappelijke programmering doorbreken. Mannen moeten leren om de traditionele verhoudingen tussen hen en vrouwen los te laten. Mensen moeten leren om het land van herkomst niet als een ‘etniciteit’ te zien. Wij leven met zijn allen op deze aarde. Wij zijn allemaal, ongeacht individuele verschillen, van het ras Homo Sapiens. En dát moet de basis van ons maatschappelijk bestaan gaan worden!

 

De aandacht die wij aan elkaar geven, mag geen grond zijn voor een andere behandeling, voor een andere zienswijze. Wij moeten gaan beseffen dat wij enkel die aandacht krijgen, waar we middels ons handelen naar vragen. Onze zienswijzen bepalen daarin voor een heel groot deel ons handelen, en dus ook welke aandacht wij trekken. En om die aandacht te veranderen en een boodschap uit te kunnen dragen, moeten we die boodschap in elke vezel van ons vege lijf gaan vertegenwoordigen. Enkel vanuit volledige overtuiging kunnen wij een boodschap uitdragen. Die boodschap trekt mensen aan, mensen die dezelfde boodschap willen uitdragen. Zijn we zelf dus waarlijk geëmancipeerd, dan dragen wij dat middels ons handelen uit, en zal ook ons gevolg die boodschap uitdragen.

 

Wederom kom ik, alles beschouwend, uit bij een gezegde dat al generaties lang gebruikt wordt. Een gezegde waar meer waarheid en kracht in schuil gaat dan menig mens denkt. Het zijn de woorden die ook wijlen mijn grootouders minstens wekelijks gebruikten: “Een betere toekomst begint bij jezelf"